Op zaterdag 24 juli 2010 is de garnalenkotter UK 165 onderweg van Urk naar Lauwersoog. Aan boord de schipper, een bemanningslid en vrouwen en kinderen. Doel van de reis: kotter in Lauwersoog klaar maken voor de visserij na twee weken van reparatie en onderhoud op Urk. Tegelijk een dagje uit. Door de malaise in de garnalenvisserij zit er een gewoon dagje uit niet in, dus los je dat zo op. Bij de Afsluitdijk meldt de UK 165 zich bij de Algemene Inspectie Dienst (AID). Dit omdat hij wil voorkomen dat hij verdacht wordt van overtreding van het weekendverbod. In het weekend mag je nl. niet op garnalen vissen. In plaats van dat de AID hem bedankt voor de melding wordt de schipper door de AID teruggebeld. Hem werd medegedeeld dat hij niet verder mag varen, alle uitleg van de schipper ten spijt. Weg dagje uit, een hoop frustratie, taxikosten om weer thuis te kunnen komen en duur visverlet op maandag.
Toevallig is de schipper mijn broer en dus dook ik zaterdagmiddag nog de wetboeken in. De wet is duidelijk en helder: ‘Het is verboden om van vrijdag 12.00 uur tot de daaropvolgende zondag 24.00 uur buiten de haven te zijn met een vaartuig dat enig vistuig aan boord heeft geschikt voor het vangen van garnalen’. De UK 165 had geen vistuig aan boord dat geschikt is om garnalen te vangen. Onterecht is dus de UK 165 stilgelegd. Stillegging met financiële en emotionele schade tot gevolg. Een triest voorbeeld waarbij een goede regel verkeerd is toegepast. Een voorbeeld van een ambtenaar die de visserij moet controleren en niet eens de definitie kent van het begrip vistuig. Gevolg: De ambtenaar doet iets wat de wetgever niet heeft beoogd en wat de minister niet wil. Is het gebeuren slechts een incident of symptomatisch voor de kwaliteit van controlerend Nederland? Ik vrees tenminste deels ook het laatste. In een volgende column hoop ik daar dieper op in te gaan. 