Harde heelmeesters

Om 11.00 (3 augustus 2010) kom ik de ziekenhuiskamer binnen om Hilda, mijn vrouw, op te halen. Schigtig loop ik naar binnen, want het lampje brandt op rood. Kennelijk heeft iemand hard hulp nodig. Een oude man zit op zijn stoel. Blik op oneindig naar buiten. Tegenover Hilda ligt een bejaarde vrouw te kreunen. Zij heeft al lang geleden op het rode knopje gedrukt. Eén keer beweegt de oude man zich en vraagt of Hilda voor hem ook op het rode knopje wil drukken. Hij houdt het niet langer vol op zijn stoel. Een minuut later werpt een broeder een blik in de kamer. Hij drukt de ingeschakelde alarmen uit, draait zich om en loopt weg. Hilda geeft aan dat dit nu al voor de tweede keer zo gaat. Gaatdat tegenwoordig zo in de zorg? Of is dit nu het verschil tussen Lelystad en Sneek? Een woede komt in mij op. Even speel ik met de gedachte om zelf die man maar weer in zijn bed terug te leggen. Ondertussen duwt de oude vrouw weer op de rode knop. Na een minuut of tien komt de broeder opnieuw. Nu gaat hij naar de vrouw en vraagt beleefd wat er aan scheelt. “Oh dokter ik heb zo’n pijn”. De broeder antwoordt:  “Ik zie het, je pijnstillers staan nog onaangeroerd. Waarom heb je die laten staan? Logisch dat je nu pijn hebt”. Vervolgens werkt hij zonder pardon een aantal pillen bij haar naar binnen. Deze broeder kent dus zijn pappenheimers. Maar waarom geeft hij dat oude mens nog voorrang boven de oude meneer in zijn stoel? Dat blijkt al snel. De broeder geeft aan dat hij terug in zijn bed mag, maar niet eerder dan dat is afgesproken dat hij tijdens het middageten weer op zijn stoel gaat zitten. De oude man protesteert, maar met alleen liggen wordt hij niet beter. De broeder is daarom onverbiddelijk  streng. Ondertussen dreunt een gespierde zuster de kamer binnen en bevrijdt Hilda van haar infuus. Eindelijk mogen we naar huis. Met een goed gevoel. Niet alleen omdat het beter gaat met Hilda. Ook omdat de zorg niet ten onder gaat aan heelmeesters die stinkende wonden maken.