Op zaterdag 2 oktober heb ik op het CDA-congres voor het coalitieakkoord gestemd. De centrum-rechtse coalitie tussen VVD en CDA met gedoogsteun van de PVV. Mijn stem heb ik met overtuiging gegeven, maar niet zomaar. Ook ik heb mijn reserves jegens Geert Wilders. Vooral de manier waarop hij uiting geeft aan wat hij denkt. Daarom voelde ik mee met de tegenstemmers, zoals Ab Klink en Kathleen Ferrier. Niet in de laatste plaats omdat het ook gaat om de vraag wat samenwerking betekent voor de C van het CDA. Moet het CDA principieel zijn en samenwerking uit de weg gaan, of over haar eigen principiële schaduw heen stappen. Dat laatste is het CDA niet vreemd en is ook aan de orde geweest bij andere coalities. Wel goed dat steeds die vraag opnieuw wordt gesteld.
Om een goed oordeel te vormen moet het totale politieke krachtenveld in ogenschouw worden genomen, van links tot rechts. Te beginnen voor de val van Balkenende IV. Waarom liep dit kabinet stuk? Ging het om Uruzgan of was het omdat de PvdA werd gegijzeld door de linksere patijen. Ik denk het laatste, want de PvdA werd electoraal langzaam maar zeker opgegeten door partijen als de SP en GL. Zonder dat zij aan deze partijen gebonden waren moest de PvdA bij elke stap rekening houden met de linksere opponenten (al dan niet doordat zij samenspanden met de PVV als het hun zo uitkwam….). Uit partijbelang heeft de PvdA de stekker uit Balkenende IV getrokken. In een middenkabinet met VVD, PvdA en CDA zou de PvdA nog meer te lijden hebben onder de linkse oppositie. Vooral gelet op de minder populaire maatregelen die nodig zijn. Links is nog niet zover dat ze elkaar gedogen om regeren mogelijk te maken. Een stabiele regering met de PvdA is daardoor momenteel nagenoeg onmogelijk. In dat licht bezien constateer ik dat rechts inmiddels een stuk verder is gevorderd. De PVV gedoogt nl. wel een centrum-rechtse coalitie tussen VVD en CDA.
Gelet op het voorgaande is bij mij de balans doorgeslagen naar ‘ja’. En natuurlijk moet nu het CDA en de VVD een route rijden die deels door Wilders is bepaald. De doodlopende wegen in het programma van Wilders worden echter gemeden. En Wilders zelf: die mag in een geparkeerde auto aan het stuur zitten en toeteren als hij daar zin in heeft. Dat kan heel irritant zijn, maar hij staat wel geparkeerd.