(Geen Titel)

Door Willem | Gepubliceerd: 15/03/2017

In mijn dagelijks leven ben ik milieuadviseur. Maar diep in mijn hart ben ik een visser. Meegekregen in het visserijgezin waarin ik geboren ben. Niets mooier dan leven en werken met en in de natuur. Op de golven, de vogels in de lucht, vol verwondering over het leven in de zee. Hard werken in de zilte werkelijkheid. In afhankelijkheid van weer en wind, in afhankelijkheid van Gods schepping.

In bijna alles wat ik doe neem ik de visserij mee. De visserij zijn mijn voeten in de aarde, de voelsprieten naar de werkelijkheid. De wetenschap dat alles wat we eten, alles waarvan wij leven, uiteindelijk uit de natuur komt.

Anders dan vele NGO’s en linkse politici ons doen geloven, ben ik ervan overtuigd dat de huidige visserijdruk op de Noordzee in evenwicht is met wat het ecosysteem aan kan. Toch wordt de visser van nu bedreigd en getreiterd met overbodige regelgeving. Dat kan en moet anders. Iedereen die een eerlijke boterham verdient, heeft recht op arbeidsvreugde. Arbeidsvreugde zou eigenlijk het centrale uitgangspunt moeten zijn bij elk beleidsstuk. Zeker als het gaat om boer en visser.

We gaan weer naar de stembus. Bij elke stemming zo oud ik ben, neem ik de visserij mee. Helaas is in het politieke spectrum de keuze niet groot. Mijn stem gaat vol overtuiging naar Jaco Geurts van  het CDA. Een man uit de praktijk, zelf veehouder geweest en heeft het nodige mee gemaakt. Die weet waarover hij praat. Maar ik hoop dat naast het CDA alle partijen die visserijminded zijn, het goed zullen doen. De komende tijd hebben die partijen elkaar hard nodig. Samen sterk voor de visserij!

Geplaatst in Dit is een categorienaam | Plaats een reactie

Gezegende kerst!

Door Willem | Gepubliceerd: 24/12/2016

Berlijn, najaar 1990. Na een verplicht excursieprogramma met leergang 3 van de Middelbare Tuinbouwschool Frederiksoord mochten we op eigen gelegen door de stad. Brandenburger Tor, Checkpoint Charlie, Alexanderplatz en natuurlijk de Berlijnse Muur deden wij aan. Het was nog geen jaar na de val. Tegen betaling van een paar marken mocht ik een half uur hakken op de muur. Bij Checkpoint Charlie kon je zo van west naar oost en van oost weer naar west. De twee douaniers inclusief hond keken werkeloos toe. Nog wel hun baan, maar niet meer nodig. De vrijheid kon je op dat moment voelen. De vrijheid was tastbaar dichtbij.

In de avond maakte het verlichte decor van Gedenkniskirche op mij een enorme indruk. Een monument met zo zichtbaar de sporen van de gruwelijke Tweede Wereldoorlog. In feite had alles nog met die oorlog te maken. De Gedenknischkirche, de verlichte getuige van gruwel uit het verleden, maar ook een symbool van genade. Berlijn heeft zich kunnen ontworstelen aan de gevolgen. Generaties groeien nu op in die vrijheid. Een vrijheid die misschien niet altijd even voelbaar of tastbaar is. Zijn we wel echt vrij? Is die vrijheid niet in gevaar?

En dat is misschien wel de essentie van wat de elite laagdunkend de boosheid van de witte man noemt. Zelf denk ik dat dit juist het zorgpunt is van de weldenkende mens. Een zorgpunt dat ook niet nieuw is, ja zelfs zo oud is als de wereld. Daar waar vrijheid en vrede is, ontstaan tegenkrachten, vijandschap en haat. Het verhaal van kerst, de komst van de Vredevorst, is ook het verhaal van de kindermoord in Bethlehem. Net zoals nu de kerstmarkt bij de Gedenkniskirche een verhaal heeft van dood en terreur.

In deze wereld van verwarring is veel nodig. Daadkrachtige politici, waakzaamheid, enz. Boven alles besef van de betekenis van kerst. Waarom werd dat kind geboren in een kribbe in Bethlehem? Die Liefde met een hoofdletter. Hebben wij de liefde nog wel? Als wij die niet hebben kunnen wij die ook niet bieden. Als wij die niet geven kan de ander niet ontvangen. Let op: liefde is niet het zelfde als naïviteit of oneindige begrip voor de ander, totdat je zelf niet meer bestaat. Liefde is wel elkaar oprecht een gezegende kerst toewensen. Jood, Griek, Arabier, christen, moslim of atheïst: GEZEGENDE KERSTDAGEN!

Afbeeldingsresultaat voor afbeeldingen gedenkniskirche BerlijnAfbeeldingsresultaat voor afbeeldingen gedenkniskirche Berlijn

Geplaatst in Algemeen | Plaats een reactie

Een kwartje voor Greenpeace

Door Willem | Gepubliceerd: 30/08/2016

‘Geef babyvisjes een tweede kans’. Een leus van Greenpeace? Stichting Noordzee misschien? Nee. Een nieuwe milieugroep dan? Nee, ook niet. Een linkse politicus? Partij voor de Dieren? Nee ook niet. Een kok die ecologisch wil koken? Ook niet, die verslikte zich in een tilapia. Leeft de milieubeweging nog wel? Ja, want zaterdag zag ik hem nog op het journaal, die gast van Greenpeace. Met een gezicht alsof hij een fles azijn had ingeslikt. Terwijl hij juist blij had moeten zijn. Want er is toch een actiegroep opgestaan de opkomt voor een gezonde zee. Een actiegroep met een nog grotere vloot dan Greenpeace. Een groep die zaterdag 27 augustus 2016 in Rotterdam haar stem liet horen: ‘Geef babyvisje een tweede kans’.

En daar stond die zaterdag ook mr. Greenpeace. Te verdedigen dat het goed is dat babyvisjes verplicht moeten worden aangevoerd. Dat ze worden overgoten met rode verf en worden verwerkt als afval. Hoe kan dat? Want als ik dat zie, dan bloedt mijn hart. Mijn hart als mens, mijn hart als milieuadviseur. Dit druist in tegen alles wat ik heb geleerd. En het druist ook in tegen alles wat onze overheid tot voor kort in haar milieuwetten heeft vastgelegd. Ja u leest het goed: de verplichting om alle vis aan te landen, ook de babyvisjes, heeft niets met milieu te maken of het verduurzamen van de visserij.

Ik zal het uitleggen met een eenvoudig en met succes jarenlang toegepast principe in de milieuwereld: de Ladder van Lansink. Die werkt heel simpel. Je kijkt bij afval altijd in deze volgorde wat mogelijk is:

  1. preventie
  2. hergebruik
  3. recycling
  4. energie
  5. verbranden
  6. storten.

Je kijkt eerst of preventie lukt. Lukt dat niet dan kijk je naar hergebruik. Is hergebruik ook  geen optie, ga je naar recycling enz. Mede met dank aan de ladder van Lansink wordt van een autowrak bijna 100% van de oorspronkelijke grondstoffen weer in nieuwe producten verwerkt.

Wat is nu de grote fout van Greenpeace? Die zijn van de ladder gevallen, want na preventie hebben ze de sport hergebruik en recycling gemist. We gaan weer terug naar de visserij en haar bijvangst. Vele preventieve maatregelen zijn er getroffen. Denk aan de maaswijdte die niet te klein mag zijn. De meeste ondermaatse vis glipt al door de mazen. Garnalenvissers gebruiken de zeeflap in hun net. Deze laat de garnalen door, maar houdt vissen tegen die daardoor ontsnappen. En dan hebben we ook nog nieuwe innovaties. Bijvoorbeeld de pulskor die minder bijvangst heeft.

Bij afval is er nooit zoveel preventie dat je geen afval meer hebt. Zo heb je in de visserij nooit zoveel preventie dat je geen bijvangst meer hebt. Zelfs met een vishengel heb je nog bijvangst. Waar moet je dan naar kijken? Stap 2: hergebruik. Je vangt een te kleine vis, je zorgt dat die blijft leven, laat hem weer zwemmen en als hij groot is vang je hem weer. Dat is hergebruik. En wat zegt Green Peace: nee, de kans van preventie is gemist, dus geen tweede kans voor de babyvis. Dit terwijl een 70% van de gevangen ondermaatse tong kans ziet om te overleven………… Eventuele innovaties om de overlevingskans te vergroten worden zo ook in de kiem gesmoord. In plaats van tweede kans, gemiste kans.

Misschien zegt u: maar 30% van die jonge tongetjes gaat nu nog wel dood. Dat klopt. Maar daarvoor hebben we stap 3 en 4: recycling en energie. Voor een deel komt de dode vis terug  in het ecosysteem van de zee. Daar worden ze weer gegeten. Gegeten door vissen, krabben, kreeften, wulken en tal van klein wriemelend gedierte. Die laatste vermenigvuldigen zich snel en worden weer gegeten door levende vissen. Ook die 70% overlevende tongetjes profiteren daarvan. Dit verklaart ook waarom de visserijgronden nooit uitgeput raken. De visserij is een onderdeel van het ecosysteem. Ik noemde ook energie. Geen energie voor de mens, maar energie voor de natuur. Vogels die zich kunnen voeden met goed eiwitrijk voedsel. Greenpeace, doe je het niet voor de vissers, doe het dan voor de vogels…. Weer een gemiste kans.

Wat is er dan toch met Greenpeace en aanverwante organisaties aan de hand? Is niet het probleem dat ze kapitalistisch zijn geworden, teveel een bedrijf? Kapitalistisch met dank aan gelden van goksyndicaten als de postcodeloterij. Geld dat je dan niet van betrokken burgers hoeft te krijgen. Draagvlak heb je dan niet meer nodig, alleen een goede lobby bij de geldschieter. De geldschieter overtuig je dan met zelf bedachte problemen, zoals de visserij. En met dat zgn. probleem stenen gooien en babyvisjes met verf bekladden. De visserij, notabene een vroegere vriend van Greenpeace. In het verleden trok visserij en Greenpeace gezamenlijk op tegen het afvalverbranden op zee. Jarenlang liep ik gewoon met een Greenpeaceshirt over Urk. Een groen shirt met walrus in rubberboot. Ooit waren we vrienden. Een vriend zoals ooit Fethullah Gülen samen optrok met Recep Tayyip Erdoğan. Geld en macht doet rare dingen met mensen, ook met milieuactivisten. Dit terwijl er voor het zogenaamde visserijprobleem niet meer dan een kwartje nodig was geweest. Je hoeft die alleen maar te horen vallen. Daarvoor kun je het kwartje nog hergebruiken ook, een tweede kans.

actie EMK Rotterdam

Geplaatst in milieu, politiek | Plaats een reactie

Vissen voor volk en vaderland

Door Willem | Gepubliceerd: 11/03/2015

Minister Opstelten en Staatssecretaris Teeven zijn opgestapt, 10 maart 2015. Aanleiding: de kamer onjuist informeren over het bedrag dat de veroordeelde drugscrimineel H. heeft ontvangen in 2000.  Een slordige 4,7 mln, belastingvrij. De beloning voor een zgn. ‘kleine’ vis met als doel een grotere vis te vangen. Een beloning door Teeven bij zijn aftreden uitgelegd als ‘deal voor volk en vaderland’.  En dat is wat zgn. crimefighters als Fred Teven ons al jarenlang voorhouden: de grote vissen moeten worden gevangen, de zware criminele moeten worden gepakt. Het klinkt logisch. Heel erg logisch. Totdat je kijkt en luistert, totdat je ziet en hoort wat er om je heen gebeurt. Een gesprek met de Moedige Moeders, een praatje met Waypoint, even meelopen met Bezorgd Urk.

Het grote vissenbeleid is niet nieuw. Dat is zeker al 25 jaar wat de klok slaat. Het grote vissenbeleid heeft echter niet verhinderd dat ook drugs onderdeel is geworden van het uitgaansleven op Urk, onderdeel van het uitgaansleven in heel Nederland. Het begint net als drank ‘normaal’ te worden. Dat is gevaarlijk, levensgevaarlijk. Het opstappen van de bewindslieden Opstelten en Teven hoort niet te gaan over een bonnetje wat niet aan de Tweede Kamer is verstrekt. Het opstappen staat symbool voor het totale faillissement van het grote vissenbeleid.

Maar waarom werkt het pakken van juist de grote vissen niet? Dan worden toch de echte criminelen gepakt? Het antwoord is heel simpel. Het Openbaar Ministerie is de organisatie die boeven moet vangen. Vergelijk het met het vangen van vis. Voor een visser is het van belang dat de visstand goed blijft. Daar zorgt hij voor door juist te vissen op grote vissen en de kleinere te laten zwemmen voor later. Dus wat gebeurt er als je alleen op de grote criminelen jaagt? Juist, je laat de kleine criminelen gaan, zodat zij ook groot kunnen groeien. Het werkt net als een ecosyteem. Het grote vissenbeleid zorgt voor een welig tierende drugshandel. De drugshandel wordt zo duurzaam in stand gehouden. Je kan er zo een certificaat opplakken. Een handel die er voor zorgt dat onze kinderen bijna net zo makkelijk aan drugs komen, als wij in onze dagen aan een biertje.

Onlangs sprak ik een ex-verslaafde. Een bloem van een Urker meid, geknakt maar op de weg terug. Waar de verslaving begon? ‘Stoer zitten bij een groep jongens in de sporthal, begon met een biertje. Van het een kwam het ander. Van deze zogenaamde vrienden kreeg ik alles’. Daar ligt de wortel. Niet bij die topcrimineel in een veel te kleine zwembroek op een veel te groot jacht. De wortel is juist dichtbij, op plaatsen waarvan je denkt dat zoon en dochter veilig zijn. Laat daar het OM zich op richten. Met alle kracht. Ook de dealer op straat aanpakken. Actie ondernemen naar aanleiding van meldingen van burgers. Probleem aanpakken waar het begint.  Dan kan pas destructief worden gevist, effectief het kwaad aanpakken. Dat is vissen voor volk en vaderland.

Geplaatst in Dit is een categorienaam, politiek | Plaats een reactie

De waarde van het Hoffmann-rapport

Door Willem | Gepubliceerd: 07/02/2015

Donderdag 5 februari 2015 is het rapport van Hoffmann Bedrijfsrechercheurs besproken in de gemeenteraad van Urk. De resultaten van het onderzoek naar het lekken van informatie over het Berechja College naar de pers. Geen dader is gevonden. Wel een 13 pagina’s tellend document met genoeg munitie voor een avond moddergooien in de gemeenteraad. Een avond om snel te vergeten. Het liefst deed ik dat op dat moment ook met het rapport. De uitgebreide versie had ik nog niet gelezen. De verkorte versie had mij al boos gemaakt. En boos was ik, oprecht boos, nog nooit was ik zo boos.

Dit weekend heb ik eindelijk de tijd en kracht gevonden om ook de uitgebreide versie te lezen. Gelukkig mij zelf hervonden en met relativerende blik las ik het document, dat af en toe weg had van een spannend jongensboek. Met mijzelf nota bene als één van de hoofdrolspelers in een mislukte coup om een wethouder omver te werpen. Kennelijk circuleren er verhalen in het geruchtencircuit die de moeite waren om aan het papier toe te vertrouwen. En bij nader inzien ben ik blij dat Hoffmann dit gedaan heeft. Hoffmann heeft nl. iets gedaan wat bij mijn weten nooit eerder iemand heeft gedaan: het op papier zetten van roddels die binnen de plaatselijke politiek en de ambtenarij rondgaan.

Zonder afstand te doen van de persverklaring van het CDA, is dat de waarde en de kracht van het rapport Hoffmann. Het rapport laat zien tot welke vergaande complottheorieën roddels kunnen leiden. En welke gevolgen dit weer heeft voor het nemen van besluiten. En zeker in de laatste weken op Urk zelfs met paranoïde trekken. Nu het debat achter ons ligt over het Berechja College en het Hoffmann-rapport zal de gemeenteraad zich zelf moeten hervinden, met alle 17 raadsleden. Aan het werk om voor de burger dat te doen waarvoor we gekozen zijn. Niet met ons zelf bezig te zijn, maar met onze plicht.

Daarvoor is het nodig dat wij stoppen met roddelen. En ik zeg wij, want ik sluit mij daar ook bij in. Roddelen is zo makkelijk en is onderdeel van onze cultuur. Begint vaak met een grapje, maar voor we het weten leidt het een eigen leven. Het Hoffmann-rapport is daarvan het bewijs. Laten we als raadslid elk 1/17 deel van de schuld op ons nemen en voortaan ons baseren op feiten in plaats van fictie. We hoeven dan geen excuus van elkaar af te eisen, maar wel vergeven en ons voor vergeving open te stellen. Als we die slag kunnen maken zal dat leiden tot herstel van onderling vertrouwen, kunnen we samen zorgen voor een integer bestuur met openheid naar de burger zonder lekken. Dan luisteren we weer naar elkaar en wegen we de argumenten. Alles met het oog voor ons mooie Urk.

Dan komt ook het moment dat de burger ziet dat wij wel voor hen bezig zijn. Dat het vertrouwen herstelt. Dat we weer zonder ons te schamen kunnen zeggen dat we gemeenteraadslid zijn op Urk. Als dat de lessen zijn die we trekken uit het Hoffmann-rapport, dan heeft deze haar nut bewezen.  Dan is het geen weggegooid geld geweest, maar een bijdrage in de keerpunt van de Urker politiek. Een keer ten goede, met dank aan Hoffmann. Een keer die maakt dat de politiek op Urk christelijk genoemd mag worden. Uiteindelijk besturen wij Urk bij de gratie Gods.

Geplaatst in Dit is een categorienaam, politiek | Plaats een reactie

Stille Liefde

Door Willem | Gepubliceerd: 03/05/2014

Een lange rij voor het rouwcentrum. Een bekende Urker of veel te jonge plaatsgenoot is heengegaan. Zo lang de rij is, zo stil is het ook. Gedacht wordt aan hen die ons dierbaar zijn, ook als die dierbaren er niet meer zijn. Stil verdriet, maar ook dierbare stilte. Dierbaar, want verdriet en rouw is een zaak van liefde. Daarom is het goed om in die rij te staan. De rij van bezinning, maar ook de rij die samen een last helpt dragen. De rij van verbondenheid. Verbondenheid met de mensen dichtbij, verbondenheid met ons dorp.

De Nationale Dodenherdenking op 4 mei is de verbondenheid in het groot. Als schoolkind heb ik namens de school samen met andere leerlingen twee keer bloemen mogen leggen. Een bijzondere ervaring om daar te staan. De oorlog is dan niet meer iets van de boeken, maar je wordt er onderdeel van. Vrijheid waar een prijs voor is betaald, vrijheid die moet worden bewaakt. Ook na 5 mei 1945 is nog veel gebeurd wat herdacht moet worden.

14 september 2001, iets voor twaalf uur, enkele dagen na ‘Nine Eleven’. Voor mijn werk rijd ik op dat moment op de A12 richting Den Haag, een snelweg met in elke rijrichting vier banen. Zonder protocol, zonder dranghekken, zonder ceremoniemeester wordt klokslag 12.00 uur geremd. Auto’s aan de kant, stil op de snelweg. Nederland staat even stil. Alleen in de auto, maar nimmer heb ik mij zo verbonden gevoeld met volk en vaderland. Een verbondenheid ook met de rest van Europa en Amerika. Dan besef je hoe rijk het is dat in ons volkslied wordt gezongen over Duits bloed en de koning van Spanje. Een Alfa Romeo rijdt wel door. Ik zie hem wel, maar hoor hem niet. Gezamenlijke stilte is onoverwinnelijk.

Die gezamenlijkheid is ook de kracht van 4 mei. Tegelijkertijd met z’n allen 2 minuten. Op dit punt begrijp ik volledig het standpunt van de Veteranenvereniging Urk, 4 mei = 4 mei. Een standpunt dat op Urk gedeeld wordt door mijn partij, het CDA. Wat mij betreft is 3 mei 2014 de laatste keer dat Urk afwijkt. Daarbij niet vergetend dat het moeit draaien om de liefde. In respect voor elkaar en in respect voor een ieder zijn principes. De zondag, de opstandingsdag van Christus, vraagt op Urk wel om zorgvuldigheid. Een oplossing zal gevonden moeten worden voor de bijkomende werkzaamheden. Waar een wil is, is een weg.

In het gedenken mogen we toch ook troost vinden in Jezus Christus en daarom bidden? Dat het kan zijn dat we in de stilte omhoog kijken en net als Constatijn de Grote een kruis zien in de wolken. Dat we mogen zien op de Verlosser die voor ons de Vrijheid heeft betaald met zijn bloed. Er is een hoge prijs betaald voor onze vrijheid en Vrijheid. Een prijs uit liefde. Dat is de basis van het grote gebod: Heb uw naaste lief als uw zelf en God boven alles. Laat die liefde ons mogen vullen tijdens de twee minuten stilte. Laat die liefde ons deel zijn, zeven dagen per week.

Oorlogsmonument Urk, Foto: Jaap Kramer


 

 

Geplaatst in Algemeen | Plaats een reactie

Lang leve ons lekenbestuur

Door Willem | Gepubliceerd: 18/03/2014

Als Nederlander heb je het voorrecht te leven in een democratie. Eén van de belangrijkste kenmerken van onze vrijheid. De democratie het meest dichtbij is de gemeenteraad. De burger kiest wie er in komt. De verkiezingen leveren een gemeenteraad op die een afspiegeling is van de samenleving. Een afspiegeling uit alle lagen van de bevolking, verschillende achtergronden en uiteenlopende opleidingsniveaus. Dat is het mooie van de democratie. Het gaat niet om wie de grootste knip heeft of wie een titel heeft. Diploma is niet nodig. Mandaat van de burger is genoeg.

We spreken daarom in ons land ook wel van een lekenbestuur. Op zich goed, want voor een leek is het makkelijker om onbevangen een dossier in te duiken. Ik ga dus niet een pleidooi houden om te kiezen  voor het raadslid met de hoogste diploma’s. Uit ervaring weet ik dat een beetje kennis wel handig is, maar het is niet zaligmakend. En dan zijn er nog genoeg dossiers waarin ik gewoon een leek ben, gelukkig.

Wat voor een raadslid veel belangrijker is dan opleiding en kennis, is het serieus nemen van zijn eed. Hij of zij heeft’ ja’ gezegd tegen God. Dat is niet mis. Deze eed serieus nemen betekent werk maken van het dualisme. Dat betekent dat elk voorstel door alle partijen in de raad kritisch moet worden beoordeeld. Dat niet de partijen die een wethouder hebben geleverd, fungeren als een applausmachine van diezelfde wethouder. En ook niet dat zij fungeren  als de mantellegger van de liefde of deksel van de beerput.  Zij behoren juist kritisch te zijn. Dat als zij een dossier niet begrijpen dat eerlijk zeggen. Dat het college net zolang uitleg geeft totdat iedereen het begrepen heeft. Leek zijn is niet erg, zolang  je maar bereid bent om te leren en zaken die mis zijn gegaan bespreekbaar worden gemaakt.

Als bovenstaande wordt bereikt dan kan het lekenbestuur haar werk als gemeenteraad van Urk naar behoren uitvoeren. Dan kunnen de leden  de nieuwe taken aan met betrekking tot de zorg die op het  bord van gemeente komen te liggen. Er moeten belangrijke besluiten genomen gaan worden waar miljoen mee zijn gemoeid. Kleine fouten leiden tot grote gevolgen voor de burger die zorg nodig heeft. Als ik 19 maart het mandaat van de kiezer krijg, wil ik daar vooral werk van maken. Een kwaliteitsslag in de besluitvorming. Dat is belangrijk voor het vertrouwen van de kiezer. Dat verdient de kiezer die heeft gestemd.  Veel verandering vraagt dit niet. Misschien wel een koerswijziging. Bovenal echter: het serieus nemen van de eed. Lang leve de leek die zijn werk serieus neemt! Hier begint de christelijke politiek, gewoon bij jezelf. Daar begint de christelijke politiek, juist binnen een democratie waarin iedereen de ruimte heeft.

verkiezingsavond Urk 2010, Bron: Urkerland

Geplaatst in politiek | Plaats een reactie

Politieke puls

Door Willem | Gepubliceerd: 20/02/2014

pulskor

Nederland mag toch 42 extra viskotters een ontheffing geven voor het mogen vissen met de pulskor. Een visnet dat met name tong door een elektrische puls van de zeebodem haalt. Een duurzame visserijmethode als alternatief voor de tongvisserij met de boomkor. Voor de 42 ontheffingen is heel hard gevochten in Brussel. Hard voor gevochten door kamerleden van onder andere CU, SGP, CDA en VVD. Hard voor gevochten door Europarlementariërs van dezelfde fracties. Uiteindelijk hard voor gevochten door staatssecretaris Dijksma van Economische zaken. Hulde aan deze harde werkers.

Achter de schermen hebben veel personen zich hard gemaakt voor het belang van de pulskor. Ten eerste de visserijsector zelf. Ten tweede en niet minder belangrijk: de plaatselijke fracties binnen de gemeente Urk en andere visserijgemeente van onder andere CU, SGP, CDA en VVD.  Zij waren het die de kamerleden en de Europarlementariërs hebben geïnformeerd over het belang. Zij waren het die de politieke heren en vrouwen tot het bot hebben gemotiveerd om te gaan voor de Nederlandse visserij.

Het dossier pulskor laat zien hoe belangrijk partijen in de gemeenteraad zijn die ook landelijk zijn vertegenwoordigd.  Op Urk zijn dit nu  CU, SGP en CDA. Tevens doet de volgende verkiezingen de VVD mee. Zij hebben lijnen rechtstreeks naar de provincie, Den Haag en Brussel. Uiteindelijk wordt in Brussel beleid gemaakt wat ons rechtstreeks raakt.

Om die reden is het in het belang van Urk dat landelijke partijen als CU, SGP en CDA zijn vertegenwoordigd in de gemeenteraad. Alle goede bedoelingen van de uitsluitend plaatselijk opererende partijen ten spijt: hun invloed houdt in de regel bij ‘einde bebouwde kom’ op. Die missen de politieke puls.

En juist die politieke puls is zo belangrijk. De Urker die op 19 maart kiest voor CU, SGP, CDA of  VVD geeft zelf een puls naar Den Haag en Brussel. Net dat schokje dat helpt voor een beter beleid. Graag pulst onze fractie van het CDA de komende vier jaar weer mee. Als u het ons geeft met een zetel meer, een zetel extra voor meer pulskracht. Bij voorbaat mijn dank.

Geplaatst in politiek | Plaats een reactie

Ode aan de schoolmeesters

Door Willem | Gepubliceerd: 03/02/2014

Nog niet zolang geleden stond het CDA op Urk te boek als schoolmeesterspartij. De ruggengraat in de fractie werd gevormd door mensen die in het dagelijkse leven voor de klas stonden. Voor de tweede keer alweer staan nu ondernemers op de plaatsen 1 t/m 4 op de kieslijst. Een logisch vervolg op het verleden of een definitieve trendbreuk? Om het heden goed te begrijpen moet je de geschiedenis kennen.

Schoolmeesters zijn mensen met een hoge opleiding. Zij hebben feeling met de jeugd en in de regel goed in staat om welbespraakt een item voor het voetlicht te brengen. Daarmee heeft het CDA altijd al de trend gezet dat de politiek een professionele en serieuze zaak is. Een maatschappelijke verantwoordelijkheid die door capabele mensen moet worden vervuld.

De schoolmeesters van het CDA deden en doen echter meer dan politiek bedrijven. Ze gaven ook les. Niet alleen droge leerstof, maar hielden ons ook voor dat er meer is in het leven dan visfileren. Zij zijn de basis ervan geweest dat mijn generatie gemiddeld beter is opgeleid dan de generatie daarvoor en de generatie na mij nog beter. Daarom zijn er nu goed ontwikkelde ondernemers, die klaar zijn voor de politiek. Een politiek met andere vraagstukken als toen. Een politiek waar juist ondernemerschap van toegevoegde waarde is. Een must om het CDA van toen ook in de toekomst een ondernemende partij te laten zijn. De politiek vraagt om bijzondere kennis die gehaald moet worden van ondernemers uit een specifiek vakgebied. En daarom is het goed dat er nu vier (zeer verschillende) ondernemers bovenaan in de lijst staan. Ondernemers die samen met de andere fractieleden een geweldig team vormen. Met dank aan de schoolmeesters!

Geplaatst in politiek | Plaats een reactie

Het historisch plankier

Door Willem | Gepubliceerd: 30/09/2013

Wel een uur kon ik er naar kijken. Het schilderij met op de achtergrond het eiland Urk, daarvoor rijen masten van de bottervloot en de havendam die in een fraaie bocht op mij afkwam. Langs de dam de zwarte palen waartegen de golven spetterend uiteenvielen. Als je er naar keek voelde je de spanning van onze voorouders die met harde wind op weg waren naar de veilige haven. Ben vergeten waar en bij wie, maar het schilderij is met onuitwisbare inkt in mijn geheugen gegrift.

Het plankier, de houten palen langs de dam met daarachter een loopplank, was een voorziening zoals  vroeger elke zeehaven had. Een voorziening van levensbelang. Het voorkwam dat je met je zeilschip op de stenen liep. Bij tegenwind kon het schip dankzij het plankier de haven ingetrokken worden. Als je bij storm en wantij de haven inliep en de splinters van het plankier in je handen had, dan was je thuis, dan was je veilig.

Het plankier van de Urkerhaven was er één van een ongekende schoonheid. Niet voor niets zien we de haveningang met het eiland op de achtergrond zo vaak afgebeeld. Vastgelegd door menig tekenaar, schilder en fotograaf. De smalle ingang, de dammen die in een fraaie bocht de schepen geleidden naar de havenkom. Vooral die bocht, die ronding, een parel van de toenmalige architectuur.…..

 
Cultuurhistorisch is het dan ook te betreuren dat de vroegere haveningang met plankier bij de inpoldering is verdwenen. Inmiddels al zo lang geleden dat we niet eens het Urker woord voor het plankier kennen. Aan het eerste stuk (vanaf de westhaven richting IJsselmeer) van de huidige westelijke dam is het begin van de ronding nog te zien. Als je die doortrekt in een steeds scherpere bocht, heb je de contour van de oude dam te pakken. Tevens krijg je dan een beeld waar de oude haveningang moet hebben gelegen. Historisch een gemiste kans want de haven had nog prima kunnen functioneren met de historische dammen die nu in de werkhaven, even voorbij het Achterhuis zouden hebben uitgemond.

Nu is er een plan met de naam ‘Historisch Plankier’. De bouwvergunning is er inmiddels voor verleend. Vol verwachting heb ik het bouwplan ingezien. Het is een steiger langs de huidige westelijke havendam. Een lange rechte steiger, twee meter breed. Toegankelijk voor rolstoelen. Geschikt voor riviercruises die kunnen aanleggen zonder ingewikkelde manoeuvres. Met of zonder scootmobiel kunnen de passagiers het dorp binnentrekken voor een paar uurtjes Urk. Los van de vraag of het financieel uit kan, niets mis mee. Het is echter een aanlegsteiger, niet het historisch plankier van weleer.

Misschien is de nieuwe steiger best mooi en staat het opperbest. Maar laat het wel gewoon een steiger zijn. Geen ‘look a like’, geen slap aftreksel van wat ooit de mooiste bocht van Nederland heeft omlijst. Daarmee doen we ons historisch te kort. Dan past ons beter een steiger in het teken van de vooruitgang. Op voorwaarde dat deze rendabel en functioneel kan worden ingezet in de exploitatie van de haven. Alleen dan heeft het een functie. Een functie, net zoals vroeger het plankier.

Geplaatst in Algemeen | Plaats een reactie